Twee weken in Namibië

We kunnen eindelijk eens weer iets van ons laten horen. De laptop was namelijk in een winterslaap geraakt. De PC-dokter in Windhoek heeft hem gelukkig weer wakker kunnen krijgen.

We zijn dus al twee weken in Namibië en eerlijk gezegd is het hier nog mooier dan in Zuid-Afrika. We genieten van de uitgestrekte vlaktes, de woestijnen die momenteel erg groen zijn vanwege de vele regen en het wild dat hier nog talrijk is. De Duitse en Afrikaanse invloed is goed te zien cq horen in architectuur en taal. Namibië is sinds 1990 een onafhankelijk land en werd voorheen geregeerd door de Engelsen, Duitsers en Zuid-Afrikanen. Het heeft zo’n 2 miljoen inwoners en is zo groot als de UK en Frankrijk samen. Hoewel er veel regen is gevallen hebben wij geluk gehad en tot dusver nog maar twee nachten met regen gehad. Hier een samenvatting van de plaatsen die we hebben bezocht.

We zijn de grens over gegaan bij Vioolsdrif (SA), Noordoewer (Nam). Dit ging gelukkig voortvarend. Zowel het verlaten van Zuid-Afrika met onze verlengde visa als het binnenkomen van Namibië was in drie uurtjes geregeld. We kregen zelfs onze BTW nog terug in Zuid-Afrika. Van Noordoewer ging de reis verder naar de Ai-Ais hotsprings waar we een nachtje in een hotel hebben geslapen. Het was er bloedheet en men was bang dat de camping ‘s nacht onder zou lopen door de opkomende Fish River. De volgende dag ben ik naar de Hobas Camping bij de Fish River Canyon gefietst. Sindy volgde met de kinderen in de auto.

De Fish River Canyon is de op een na grootste kloof ter wereld, op de Grand Canyon in de VS na. Je mag er helaas niet in af dalen en kunt alleen foto’s nemen vanaf de top. Maar dat levert mooie plaatjes op.

Vanaf de Fish River Canyon zijn we naar Keetmanshoop gereden. Een stadje midden in de woestijn. Hier gaf de laptop er helaas de brui aan. De volgende dag zijn we naar Luderitz gereden, een plaatsje aan de kust. Op weg er naar toe kom je door de Garub-woestijn waar wilde paarden lopen. Deze zijn ooit ontsnapt tijdens WO I toen de Duitsers zo’n 6000 paarden gelegerd hadden in dit gebied. Tijdens een bomaanval zijn er toen veel paarden ontsnapt. De paarden drinken water uit een bron van een diamantmijn-organisatie. Diamanten worden nog steeds gevonden in dit gebied. Grote delen van de woestijn zijn gesloten (Sperrgebiet) voor het publiek aangezien de diamanten hier zo ongeveer voor het oprapen liggen. Vlakbij Luderitz ligt het spookstadje Kolmanskop. Begin 1900 was dit het mekka van de diamantbusiness. Het hele stadje is nu een soort openlucht museum.

Van Luderitz zijn we naar Helmeringhausen gereden. Hier hebben we drie nachten geslapen op de Lovedale farm. Een echtpaar runt hier een boerderij op 13.000 ha. Ze houden verschillende soorten schapen en vleeskoeien. Hoofdtak vormen de Karakul schapen. De lammetjes van deze schapen leveren een speciaal soort pels: Swakara-bond. Binnen 48 uur na de geboorte worden de lammetjes dus al geslacht. Al met al een nogal lugubere bedrijfsvoering maar wel interessant om te zien. De velletjes leveren 35 tot 70 euro per stuk op en vinden vooral aftrek in Italië, Spanje en Rusland.

Van Helmeringhausen zijn we doorgereden naar Sesriem. Hier ligt de Sossusvlei, een woestijn met rode zandduinen. Onderweg veel wild gezien in het Namib-Naukluft Park. De zonsondergang is hier prachtig te fotograferen. Gelukkig was het ’s nachts niet al te warm. Daarna zijn naar Solitaire gereden. Weer een plaats in de middle of nowhere. Hier hebben we voor drie nachten de tent opgezet. Afgelopen vrijdag heb ik hier een behoorlijke ronde gefietst, namelijk 156 km. De rit ging door de Spreetshoogte pass en de Remhoogte pass. Aan hoogte meters geen gebrek dus.

Inmiddels zijn we nu in Windhoek, de hoofdstad van Namibië, voor een kleine reparatie aan de auto, de fiets (een spaak), het repareren van de laptop en wat inkopen. Vandaag gaat de reis verder naar Swakopmund, wederom aan de kust. We zijn van plan om hier een kleine week te blijven.

Groeten van de reizigers